قراخانلو و همکارانش (۱۳۸۹) به بررسی اثرات تمرینات مقاومتی و سرعتی بر برخی عوامل آمادگی جسمانی در دانشجویان مرد غیر فعال پرداختند. تعداد ۳۶ دانشجوی مرد غیر فعال در سه گروه تمرینی مقاومتی، سرعتی و کنترل قرار گرفتند. تمرینات به مدت ۶ هفته و سه جلسه در هفته انجام می گرفت. نتایج تحقیق نشان داده بود که تمرینات مقاومتی و سرعتی موجب تغییرات معنا دار در انعظاف پذیری، قدرت و توان بی هوازی در گروه تمرینی شده بود(۴۲).
نورشاهی و همکارانش (۱۳۸۹) به بررسی اثر ۶ هفته تمرین مقاومتی و سرعتی بر برخی عوامل آمادگی جسمانی در دانشجویان غیر ورزشکار پرداختند. تعداد ۳۶ نفر از آزمودنی ها در سه گروه کنترل، مقاومتی و سرعتی به صورت تصادفی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که تمرین مقاومتی و سرعتی موجب بهبود معنی دار در انعطاف پذیری و قدرت و توان بی هوازی می شود(۵۶).
در تحقیق دشتی، محمد حسن (۱۳۸۹) که به بررسی اثر برنامه ورزشی منتخب بر ترکیب بدن در دانش آموزان پرداختند نمونه های تحقیق ۳۰ دانش آموز با میانگین سنی ۶/۱۲ سال بودند که در دو گروه تمرینی و کنترل قرار گرفته بودند. برنامه تمرینی شامل ۲۰ دقیقه دویدن، ۱۰ دقیقه حرکات ایروبیک و ۳۰ دقیقه حرکات موضعی و ۵ دقیقه حرکات اختیاری بود که به مدت ۸ هفته انجام شد. پس از ۸ هفته نتایج حاکی از کاهش معنی دار درصد چربی، وزن و وزن چربی در گروه تمرینی بود (۰۵/۰≥p). اما وزن بدون چربی تغییرات معنی دار نداشت (۰۵/۰<p)(23).
محبی، حمید و همکاران ( ۱۳۹۰) دو نوع برنامه تمرینی هوازی با شدت های بالا و پایین را بر ترکیب بدن توزیع چربی در بدن مردان دارای اضافه وزن بررسی کردند. نمونه های تحقیق ۲۹ دانشجوی دارای اضافه وزن با BMI کمتراز ۳۰ و بالاتر از ۲۵ بودند که در دو گروه تمرینی و یک گروه کنترل قرار گرفتند. تمرینات هوازی دویدن در دو نوع، شدت بالا با ۷۰ تا ۸۰ درصد VO₂max و شدت پایین با ۴۰ تا ۵۰ درصد VO₂max انجام گرفت. هر دو نوع برنامه به مدت ۸ هفته و سه جلسه در هفته انجام شد. بعد از ۸ هفته نتایج حاکی از آن بود که هر دو نوع برنامه تمرینی باعث تغییرات معنی دار در BMI و درصد چربی و توده بدنی شده بود (۰۵/۰≥p) در حالی که هیچ یک از متغیر ها در گروه کنترل تغییر معنی دار نکرده بود (۰۵/۰<p). هر دو شدت تمرینی تاثیر مشابهی بر ترکیب بدن دور اندام ها داشته اما به نظر می رسید فعالیت با شدت بالا تاثیر بیشتری بر کاهش چربی زیر پوستی در اندام های ضمیمه ای انجامید (۴۹).
عنبری و همکارانش (۱۳۹۰) در پژوهشی به بررسی اثر ۸ هفته برنامه تمرینی ورزش همگانی بر عوامل آمادگی جسمانی در کارمندان مرد پرداختند. نمونه های تحقیق ۹۰ کارمند مرد بودند که به طور تصادفی در دو گروه کنترل و تمرین قرار گرفتند. گروه تمرینی به مدت ۸ هفته و سه جلسه در هفته در یک برنامه تمرینی ورزش همگانی شرکت می کردند. الگوی پیشنهادی ورزش همگانی شامل دویدن آهسته، حرکات کششی، حرکات سرعتی، حرکات استقامتی و سرد کردن بود. کل زمان تمرین ۲۵ دقیقه، و شدت تمرینات در جلسات ابتدایی ۵۰ درصد حداکثر ضربان قلب بود و در ادامه هر دو هفته یک بار بر شدت فعالیت افزوده می شد. بعد از ۸ هفته نتایج تحقیق حاکی از افزایش معنی دار استقامت عضلات شکم، استقامت قلبی- تنفسی و توان عضلانی و کاهش معنی دار درصد چربی و شاخص توده بدن در گروه تمرین نسبت به گروه کنترل بود(۰۵/۰≥p)(37).
در تحقیق امید علی زینب (۱۳۹۰) در زمینه تاثیر ۸ هفته و سه جلسه در هفته تمرین پیلاتس بر برخی عوامل فیزیولوژیکی و آمادگی جسمانی در زنان غیر ورزشکار و دارای اضافه وزن بود. نمونه های تحقیق ۳۰ دانشجوی غیر ورزشکار و دارای اضافه وزن با میانگین سنی ۳±۲۶ سال و وزن ۷۷/۵ ±۹۳/۶۵ کیلو گرم بودند. تمرینات شامل یک سری تمرینات ساده بود که بیشتر عضلات تنه را درگیر می کرد و در سه وضعیت ایستاده، نشسته و خوابیده داده می شد. تمام تمرینات بدون استفاده از وسایل خاص ورزشی و در روی تشک و با رعایت اصل اضافه بار با ۱۰ تکرار شروع و در پایان به ۵۰ تا ۶۰ تکرار رسید بود. در پایان ۸ هفته نتایج تحقیق حاکی از کاهش معنی دار درصد چربی و وزن چربی در گروه تمرینی و نیز افزایش معنی دار توان هوازی استقامت عضلات شکم و انعطاف پذیری در گروه تمرینی بود (۰۵/۰≥p) وزن کل و BMI و توده بدون چربی در هیچ گروهی تغییرات معنی دار نداشت (۰۵/۰<P)(9).
در تحقیق نوری یدالله و همکاران (۱۳۹۱) در زمینه بررسی اثر برنامه تمرینی هوازی و مقاومتی بر متابولیسم استراحتی و توان هوازی و ترکیب بدن مردان غیر فعال، نمونه های تحقیق ۲۸ دانشجوی غیر فعال بودند که به صورت تصادفی در سه گروه برنامه تمرینی هوازی (۸=n)، تمرین مقاومتی (۱۰=n) گروه شاهد (۱۰=n) قرار گرفته بودند. برنامه تمرینی هوازی دویدن (۳ جلسه در هفته و با شدت ۶۵ تا ۸۵ درصدHR_max ) و تمرین مقاومتی (۳ جلسه در هفته برای ۱۱ گروه عضلانی با ۶۵ درصدRM 1) و به مدت ۶ هفته اجرا شد. نتایج تحقیق کاهش معنی دار درصد چربی و توده چربی در دو گروه تمرینی هوازی و مقاومتی نشان داد (۰۵/۰≥p). تفاوت درصد چربی بین گروه استقامتی و مقاومتی معنی دار نبود اما تغییرات بین این دو گروه با گروه شاهد معنی دار بود. تغییرات VO₂maxدر دو گروه تمرین هوازی و قدرتی افزایش معنی دار داشت اما در گروه شاهد تفاوت معنی دار نبود. در مقایسه بین گروهی تفاوت معنی داری بین گروه استقامتی با گروه شاهد و گروه مقاومتی دیده شد اما تفاوت بین گروه مقاومتی با گروه شاهد معنی دار نبود (۰۵/۰<p)(57).

(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

در تحقیق اسد محمد رضا (۱۳۹۱) که آثار تمرینات هوازی، قدرتی و ترکیبی را در مردان چاق بررسی کرده بود نتایج تحقیق حاکی از افزایش معنی دار VO₂max در هر سه گروه تمرینی بود. نمونه های تحقیق ۴۸ نفر از دانشجویان دانشگاه تهران بودند که در چهار گروه هوازی، قدرتی، ترکیبی و کنترل قرار گرفته بودند. تمرین هوازی شامل برنامه دویدن بود که با شدت ۶۵ درصد HR_max و به مدت ۲۵ دقیقه شروع و در طول هفته های بعدی بر شدت و مدت آن افزوده شد و در هفته آخر به ۴۰ دقیقه با شدت ۸۵ درصد HR_max رسید. تمرینات قدرتی نیز شامل یک سری حرکات قدرتی با حداکثر تکرار بود که با رعایت اصل اضافه بار داده شده بود. برنامه ترکیبی نیز شامل انجام هر دو برنامه در یک روز بود (۶).
در تحقیق سراج سارا (۱۳۹۲) که یک برنامه تمرینی پیلاتس را روی ترکیب بدنی و انعطاف پذیری زنان غیر ورزشکار انجام دادند، نمونه های تحقیق ۲۵ نفر با میانگین سنی ۲۰/۲۹ سال بودند که به طور تصادفی در دو گروه تمرینی (۱۰=n) و گروه کنترل (۱۵=n) قرار گرفته بودند. گروه تمرین به مدت ۸ هفته تحت تمرینات پیلاتس قرار گرفتند. در پایان ۸ هفته نتایج تحقیق حاکی از کاهش معنی دار درصد چربی و BMI در گروه تمرینی بود. انعطاف پذیری هم در گروه تمرینی افزایش معنی دار نشان داده بود (۳۲).
کلیه تحقیقات انجام گرفته بالا در زمینه پژوهش مورد نظر به طور خلاصه در جدول زیر آمده است